Gönlün harabesinde bir çerağ yandı geceyle,
Semânın eşiğinde döndü aşk eflâk ile,
Mevlâna sustu, kalbim konuştu secdeyle.

Bir sır gibi doğdum aşkın gecesinden,
Her yokluk bir varlığa açtı kalbimde perdeyi,
İçimdeki ıssızlıkta doğdu aşkın sabahı.

Her bir zerre aşkla tutuştu bu devranda,
Ruhum bir kandil gibi asıldı Rahmân’a,
Bir nida yankılandı: “Gel, ne olursan ol bana!”

Zaman secdeye vardı, mekân susup bekledi,
Bir tek “O” kaldı; her şey O’na yürüdü,
Sonsuzluk giydirdi üzerime vuslatın kefenini.

Gül demetiyle gelenler dikenle sınandı,
Sema döndükçe içimde nefsim kıyama durandı,
Gözyaşıyla arındım, aşkın hamamında yundum.

Her damlamda aşkın hülyası vardı,
Ben yandım, ben piştim, ben öldüm O’nda,
Küllerimle yazıldı bir secde hatırası.

Kandil gecelerinde tutundum yokluğa,
Adımı sildim benliğimden, yazıldım bir dua’ya,
Kalemim Allah dedikçe kopardım fânaya.

Her harfim bir zikirle kabardı içimde,
Sustum... çünkü kelimeler taşırmazdı O’nu,
Secdeye düştü yazdıklarım; söz dahi teslim oldu.

Ne kalabalıklar ne de suskunluklar çelmedi beni,
Ben döndükçe aşk oldum, aşk döndükçe ben seni,
Semada silinen gölgemle vardım Eflâkî menziline.

Gecenin perdesinde ruhumla yürüdüm,
Her yıldız bir tecelli, her karanlık bir sükût,
Susmakla çoğaldım, konuştukça eksildim.

İçimde bir Beytullah kuruldu sessizce,
Her nefes tavaf oldu, her kalp atışı niyaz,
Ve ben Rabbime doğru döndüm, tıpkı sema gibi.

Aşkın ateşiyle yakıldım, nefsim lime lime,
Nâr ile nûr arasında bir sır gibi kaldım,
Ne yana baksam, O’ndan başka görünmedi.

Mânânın dergâhında diz çöküp bekledim,
Bir “Ya Hu” geçti gönlümden, dağlar secdeye vardı,
Kalbimden fışkıran “Esmâ” göklere yazıldı.

Ben ki ben olmaktan utandım O’nu görünce,
Aynada yansıyan suretim silindi birden,
Hakikatin şûlâsında yandım usul usul.

Ne zamana tutundum, ne mekânda kaldım,
Ruhum seyr u sülûk ile çıktı kabuğundan,
Aşk bir devran oldu, devran ben oldum sonunda.

Ey Aşk, ey Şems’in yaktığı çerağ,
Beni yak, beni sil, beni yok et; ama sensiz bırakma,
Bir zerreliğe mahkûm et, yeter ki senden ayrı kalmasın ruhum!

Ne göz isterim artık ne kalp, ne kelime…
Sadece Sen ol, Sen ol, Sen ol!
Ey Ebed-ül Abad, yak beni ebediyyen kendi nurunda!

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(20 Temmuz 2025)