Sesin
ansızın çaldı içimde suskun kapıları
“Mutlu olurum, neden olmayayım” dedin
o an
parmak uçlarımda bir şiir kıvılcımlandı
sönmeyen bir ateş gibi
içimde usulca dans eden harflerden doğdu
 
Gözlerinin kıyısında
bir ilkbahar tuttu ellerimi
kendi kelimeme yeniden inandım
çünkü sen içtenlikle
"beni yazdın
mutlu oldum" dedin
ve ben sesinin içinden
bir dize geçirdim kalbime
 
O söz
bir yudum çay gibi ısıttı içimi
rüzgâra bıraktığım
kâğıttan bir gemi
döndü limanına
ve ben artık yalnız yazmıyordum
çünkü o cümlenin içinde
sen vardın
 
Bir cümle
bazen bir omuz olur
bazen bir sığınak
bazen de bir gülüşe yaslanmış bir kalp
ve insan
bir kelimenin gölgesinde
kendi evini bulabilir
 
Ben şimdi
sana bakan bir penceredeyim
ve orada
yalnızlığımı örten sesini dinliyorum
hayatın sessizliğinde
içimde bir melodi başlıyor
 
Hatice GÜZEN