Ben seni yitirmeden önceydi,
Gökyüzü daha yüksek, kuşlar daha yavaş uçar,
Gece, gözlerime değil rüyalarıma konardı.
Sen gelmeden önce bile bendeydin,
Ben,
seni yitirdiğim anda kendimden de sürüldüm.

Bir zamanlar elimde tuttuğum tüm kelimeler,
şimdi suskun bir kalabalığa döndü.
Adını söylediğim her an
zamanın başucunda bir gül kurudu.

Hatırla...
Ben seni ilk defa değil,
son kez sever gibi seviyordum.
Öyle yavaş, öyle derin,
bir çiçeğin yağmurda ağlaması gibi…

Seninle konuşmadığım her saniye
içime dönüp susuyordum.
Ve her sükût,
bir ayrılığın habercisiydi aslında.
Sen fark etmedin.
Ben de anlatamadım.

Oysa ne güzeldim ben seni yitirmeden önce.
Dizlerime değen güneş,
gözbebeklerimdeki umut,
ellerimde sabah vardı.
Şimdi her şey,
bir kıyıda unutulmuş ayakkabı gibi eksik.

Ben seni yitirmeden önceydi,
Sonrası mı?
Sonrası sadece
adı unutulmuş bir şiir,
yazarı belli bir hüzün…

Ve şimdi biliyorum;
Bazı kayıplar ölüm gibi değildir,
Daha derindir,
Daha sessiz,
Daha kalıcı.

Seninle yaşamadığım her an
yine de sende kaldı.
Ve ben,
seni yitirdiğim yerden değil,
kendimi yitirdiğim yerden ağlıyorum.

Ve sonra...
Bir fotoğrafta takılı kaldım.
Seninle gülümseyen ben değilim artık.
O karedeki kadın,
zamanın bile kıyamadığı bir umuttu.
Oysa şimdi
aynaya baktığımda sadece kalakalıyorum.

Bir mevsimi eksik yaşar gibi,
bir nefesi yarıda bırakır gibi,
Ben seni tamamlayamadan yarım kaldım.
Ve biliyor musun sevgili,
Ben seni yitirmeden önceydi bütün bunlar,
Artık hiçbir zaman değil.

Peri Feride ÖZBİLGE
19.07.2025