Bir kandil gecesi daha
Gölgeni giyinmiş gecenin alnında
Sustum.
Çünkü kelimeler seni incitir diye korktum
Adını anınca, içime düştü bin secde
Senin olmadığın yerde,
Hüzünle yıkanır bütün dualar...

Rüyamda yine o kız çocuğu
Bana senin sesinle gülümsedi
“Baba, annem nereye gitti?” diye sordu
Kelimeler boğazımda bir düğüm gibi
Anlatamadım, Rosalinda...
Anlatılamaz bir gidişti seninki
Ve her susuşun, içimde yankılandı
Bin kelebek kanadında.

Zaman, dua tutmaz bir yara gibi
Açıldıkça içimden gül düşer
Ve sen, her düşüşte
Daha çok kalbime gömülürsün
İçimde çiçek açan bir yastı adın
Ama sen bilmezsin, Rosalinda
Bir aşkın mezar taşını öpen gözyaşlarımı...

Bak, hâlâ başucumda
Bir yudum su gibi bekler adın
Kur’an okunan gecelerde,
Senin sesini ararım
Çünkü sen gittin gideli
Ayetler bile daha yalnız okunur
Ve ben, hiçbir Fatiha’da
“âmin” diyemem senden gayrısına.

Seninle konuşamadığım her an,
Yeni bir şiir başlar içimde
Seninle susamadığım her cümle,
Bir yangını çağırır
Ve hâlâ soruyorum:
"Bir gölgeyi sevmek ne demekti?"
Seninle öğrendim, Rosalinda.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(26 Ocak 2025)