Bir "kün" yankılandı ebedin kalbinde
Yokluk, ilk defa varlığa erdi
Ben yoktum, ben yokken bile
O’nun kelâmıydım; bir emirde gizliydim

Dağlar kadar suskunlukla indim
Rüzgâr gibi topraktan geçtim
Bir hiçtim, belki bir gölge
Ama kudret beni "ol" diye işledi

Zamanı yaratan bir an’dım belki
Fânî ile bâkî arasındaki çizgide
Bir harf gibi, bir nefes gibi
Yokluğun içinden gelen sonsuzluk bendim

Varlıkta yokluk buldum
Benim dediğim her şey sendi aslında
Bir harfin izdüşümünde eridim
Ben bendeyken, Sen bendeydin
Aşk: ne ben kaldı ne sen,
Yalnızca “O” dedi kalbim

Sustum, çünkü söz anlamını yitirdi
Secdeye vardı kelimelerim
Benliğimi terk edip yok oldum
Ve o an, en gerçek hâlimle doğdum

Bir çağrının içinde saklıydım
Yıldızlarla sustum, ayla fısıldaştım
Ve sonunda anladım:
Hiçlik, O’na en yakın duraktır

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(13 TEMMUZ 2025)