Bu sözler, yazıldığı anda bir şiir değil, bir çığlıktı.
Bir insanın gecelerle yaptığı savaşı anlatmak için değil, o savaşın içinde yenildiği bir anda yazıldı.
Utku Can Güzel burada “karanlığı tarif etmiyor” — bizzat onun içinde nefes almaya çalışıyor.
Bu satırlar, "hissetmek" için değil, "dayanmak" için yazılmış.

Yorgunluk değil bu;
taşınan yük değil, artık taşınamayan bir hayat.
Birinin gitmesi değil sadece,
gitmeyen bir acının, gitmeyen bir boşluğun, geceden geceye ağırlaşan bir geçmişin haykırışı bu.
Her gece aynı karanlık, ama karanlık değişmiyor;
çünkü insan bazen o karanlığın kendisi oluyor.

O "boğulmak" kelimesi,
suya düşmek değil burada —
nefes alıyor gibi yaparken, içinden yavaş yavaş eksilmek.
Bir gülümsemenin arkasına saklanan son direnç parçası.
Ve belki de en acısı şu:
Bu sözleri yazarken kimse yok yanında.
Kimse elini tutmamış.
Kimse “Geçecek” dememiş.
Zaten o da biliyor; geçmeyecek.

Karanlık burada dışarıdan gelen değil,
dizlerinin arasına kapanmış, kafasının içine gömülmüş bir yalnızlık.
Kimi sevdiysen gitmiş,
neye inandıysan kırılmış.
Ve şimdi sen, her gece aynı hücrenin içine kapatılmışsın.
Mahkûm değilmişsin gibi davranıyorsun, ama duvarlar hep aynı.
Adımların yankılanıyor; ama adım attığın yer değişmiyor.
İşte en çok da buna mahkûmsun.
Kendinden çıkamamak.

Bu söz, sadece geceyle değil, hayatla da savaşamayan bir insanın sessiz teslimiyeti.
Ve en sonunda yalnızca bir cümle kalıyor içinde yankılanan:
"Gittikçe, içinde daha da çok boğuluyorum."

Çünkü bazı karanlıklar dışardan gelmez.
İnsan, en çok kendi içinde kaybolur.
Ve işte Utku Can Güzel o gece,
tam olarak orada kayboldu.