İnsanlar gün boyunca kendilerine “iyi” olduklarını tekrarlar.
Ama yaşadıkları her şehir, diktikleri her bina, sürdükleri her yol binlerce canlının mezarıdır.
Bir apartman yükseldiğinde, toprağın altında yüzlerce karınca kolonisi, böcek yuvası, kuş yuvası yıkılır.
Bir marketin temelini kazarken, farkına bile varmadan toprakta yaşayan solucanlar, arılar, küçük canlılar ezilir, ölür.
Kimi zaman “ben dikkat ederim, üstüne basmam” derler.
Ama gerçek şu ki, insan yaşadıkça başka hayatlar biter.
Ve kimse bunun hesabını tutmaz.
Her yemek pişerken, her çay demlenirken bile binlerce canlı gözden kaybolur.
Bir taş kaldırılır, altında bir dünya yok olur.

Hiçbir insan, “tamamen masum” değildir.
Kimse “ben kimseye zarar vermedim” diyemez.
Çünkü bir insan yaşamak için nefes alır,
nefes aldıkça, hareket ettikçe, var oldukça başka hayatların üstüne basar.
İster farkında olsun ister olmasın,
yaşamak binlerce canlının ölümüne sebep olmaktır.

Ve herkes “ben basmam” derken,
belki de yalnızca kendini kandırıyordur.
Gerçek şu:
İnsan, doğası gereği yıkıcıdır.
İyi olmak istemekle, gerçekten iyi olmak aynı şey değildir.

Belki de insanlar düşündükleri kadar iyi değildir.
Çünkü var olmak, bir bedel ister;
Ve bu bedeli hep başkaları öder.
Utku Can güzel’in kısa ve derin anlamlı sözlerinden biri...