Düşününce seni, gözüm yaşarır,
Özlerim ben seni, güzel Yaylacık.
Doğdum, büyüdüm; fayda görmedim,
Yaktın yüreğimi nara Yaylacık.

Doğru dürüst sende devran sürmedim,
Baba ocağında eğlenmedim, gülmedim.
Gurbet elde kaldım, geri dönmedim,
Solmayan gülümsün, güzel Yaylacık.

Demirci Baba’dan kaba rüzgâr eserdi,
Gâvur Pınarına kızlar suya inerdi.
Çorum-Ortaköy yolunda arabalar geçerdi,
Sana bakmaya doymazdım ben Yaylacık.

Ne kadar güzel, çok ormanın vardı,
Kışa doğru köylüm yakacak alırdı.
Yaza doğru ne mantarlar olurdu!
Hâlen o mantarlar oluyor mu Yaylacık?

Duydum ki sağlık ocağına kavuştun,
Ortaokul başucunda elbet tanıştın.
Gelene gidene belki de alıştın,
Hiç kimse öz yurdunda geçmez Yaylacık.

Güzel köyüm, asla geri kalmasın,
İlçe olsun, köylüm el ele versin.
Gurbete gidenler geriye gelsin,
Bizi yâd ellerde koyma Yaylacık.

Bekle bizden neler neler göreceksin,
Olimpiyat bayrağını mutlak dikeceksin.
Ben Güner, işte o günü de göreceğim,
Şimdilik kusurumuza bakma Yaylacık.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam – 08.03.2003