“Bir kuş ötmezse, sabah tamamlanmaz.”
“Her yanan orman, bir neslin susturulmuş hafızasıdır.”

Yanık hüzünle çöktü,
Canım, ciğerim yandı.
Sardı çalıyı kökü,
Feryat figanla yandı.

Çam titredi Ege’de,
Yamanlar, Spil üstünde.
Sevda vurdu denize,
Ah, cayır cayır yandı.

Bayır, yokuş, taş, dere,
Efemçukuru yere…
Zaman düştü kedere,
Çığlık çığlığa yandı.

Keklik kesti sesini,
Ateş örttü tenini.
Taş inledi gecesi,
Toprak içinde yandı.

Zeytin ağlar dip kökten,
Sakız ağlar gövdeden.
Sustu sümbül, böğürtlen...
Yer kavruldukça yandı.

Bir testiyle koştu kız,
Yalınayak, pervasız.
Tırnakla kazır damız,
Gözyaşıyla su yandı.

Bülbül dönmez köşküne,
Dal savrulur üstüne.
Kuzular meleşmede,
Boydan boya dağ yandı.

Evim, bacam, ocağım,
Tutunduğum ağacım,
Üç yavru saksağanım,
Bağım, bahçemle yandı.

Sincap düş görmez artık,
Meşe dal vermez artık.
Tarlamda iz yok artık,
Yorgan, harmanım yandı.

Ceylan durmuş bir yanda,
Yas var közde bakışta.
Kavrulan kök adeta,
Yaşla birleşti, yandı.

Ne kuş kaldı dallarda,
Ne gülüşler aynada...
Ne de gülde rayiha,
İçim, dışımla yandı.

Menekşe açmaz zira,
Gün uyanmaz yamaca.
Kuşlar ötmez sabaha,
Sesi, soluğu yandı.

Hatıralar rengârenk,
Her yaprakta var renk renk.
Geçmiş akla pelesenk,
Birlikte çöktü, yandı.

Bir bellek döndü küle,
Ad yazıldı meçhule.
Her adımda rastgele,
Nice canlarla yandı.

Ben Halilî, diz çöktüm,
Ulu çınara yönüm.
Yanık köke yaş döktüm,
İzmir’le, özüm yandı.

Halil Kumcu
11 Temmuz 2025 / Cuma / Ankara

Not: Bu şiir, 2025 Temmuz’unda İzmir ve çevresinde çıkan orman yangınlarında yitirilen ağaçlara, hayvanlara, sessiz tanıklara ve doğal belleğe ithafen yazılmıştır.