0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
68
Okunma
Bir zamanlar aynı yolda yürüdük,
Aynı hayallere güldük,
Şimdi adın geçtiğinde dilime diken batar,
Eski dost, yeni düşman oldun sen.
Birlikte söz verdik yağmura,
Ama sen güneşte terk ettin beni.
Dostluk değil bu, bir duruşma çağrısı,
İhanetin keskin bıçağı masanın üstünde.
Yaralı tanık oldum ihanetine,
Ama yargılamaya dilim varmadı.
Çünkü sevmiştim, o yüzden susmak bazen,
Cezasız bırakmak anlamına gelir bazen.
Sustum ki suçun ağrısı dilsiz kalsın,
Haklılık teselli değil, sustum sadece.
İçimde iki hâkim vardı; affetmek ve unutmak,
Ve sonunda ben kaybettim, sevmenin ağır cezasını.
HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
5.0
100% (1)
