Bu şiiri sana yazıyorum
Acılarını gömerken şafakla birlikte
Doğan güneşle sarılırdın
Körpecik bedenimize
Sende gülerdi ağlayan gözlerimiz
Tırnağınla kazardın anaç toprağı
Aç karnımızı sen doyururdun Anne
Geceleri uyumaz uykularını bölerdin
Sütün bol olsun diye acı soğanı yerdin
Bizi emzirir beslerdin Anne
Yılların yorgunluğu
Haps olmuş üzerine
Beyazlaşmış saçların
Dalıp dalıp gidersin
Beklediğinmi var kimi ararsın Anne
Vurgunum hasretine içim öyle sızlıyor
Söylediğin niniler, kulağımda çınlıyor.
Hasta olmuş bedenin
Hergün yolmu gözlüyor
Gelmeyenmi var!
Ağlıyormusun Anne.
Anlatırdın ya!
Güneşe serermişsin bize olan sevgini.
Yüreğini parçalar,bizi korurdun Anne.
İçine kazımıştın dokuz parça canını
Her birine ayrı bakardın Anne.
Anlatamam seni dizelerimle,
Azgelir sayfalar yetmez mürekkep
Çok yorulmuşsun,benzinmi solmuş
Sana minettarım özümsün ANNE.
Şair engin böyle tutuldu kaldı
Titredi kalemi,yaşlı gözleri
Sürekli baktığı üç fotoğrafı
Her birine seni sakladı ANNE.
ENGİN YILMAZ
dünyadaki bütün annelere armağan olsun