Kulaklarımla duydum
Ve yüreğimle işittim toprağın kalp atışlarını.
Acı çığlıklarını ormanların,
Can yakan çıtırtılar içinde
Köknarın damarında kan gibi akar reçine
Ve her iğne yaprak,
Bir sır gibi susar
Ciğerlerimizde yanan yangınlara.

İnsanız ya,
Yanılsamamız bizim sanki tüm dünya,
Hükmümüzde ya bizim doğa,
İlkin gölgesinde yatarız ağacın,
Ardından vururuz baltayı köküne.
Ne garip bir yaşamaktır bu:
Sevmek,
Sonra yok etmek.

Ben bazen;
Bir ardıcın gözünden bakarım dünyaya,
Közler uçuşurken gökyüzünde
Hepsi birer kara kelebek
Ve anladım ki:
Ateş,
Yalnız kibritin ucunda değilmiş,
İnsan kalbinde de çıkarmış yangın.

Duman
Ve is kapkara,
Gökyüzünü ipek bir kefene sarar,
Binlerce canın salası okunur külün altında.
Mavi gökyüzü kıpkırmızı kor olunca
Bir sincabın, bir böceğin, bir karıncanın
Adı bile okunmaz,
Ana haber bültenlerinde.

Orman yanar
Ve insan
Ormanın hala yalnızca ağaç olduğunu sanır.
Oysa orman:
Yaşamın kaynağıdır,
Bir çocukluk anısıdır;
Kozalak kokan, reçineye bulaşan ellerimizde.
Oysa orman;
Başlı başına hayattır
Bir dilin susmadan fısıldadığı şarkıdır,
Bir nefesin tazelendiği,
Bin bir kalbin hızını yavaşlatan sırdır.

Şimdi küllerle konuşuyorum ürkekçe;
“Beni affet” diyorum,
“Senin alevlerinde yanıyor,
insanlığın vicdanı.”

Ve söz veriyorum;
Bir yaprak yeşerdiğinde
Bir fidan dikildiğinde,
Bir tomurcuk el verdiğinde,
Ben de yeniden doğacağım,
Taze bir filizle..