Yalnızlığın bireysel değil, kolektif bir sonuç olduğunu güçlü ve sitemkâr bir dille anlatıyor. Şair, yalnızlığını hafife alanlara seslenirken, bu yalnızlığın birçok insanın kırıcı, çıkarcı, ikiyüzlü davranışlarıyla şekillendiğini ifade ediyor.

Her kıta, farklı bir "katkı" biçimini (batkı, atkı, çatkı, utkusu, tutkusu) ironik bir şekilde dile getiriyor. Bu sözcük oyunları, hem anlam zenginliği hem de şiire özgünlük katıyor.

Şiirdeki ton, kararlı, yorgun ama baş eğmeyen bir kişiliğin sesi. Sosyal ikiyüzlülük, menfaat ilişkileri ve duygusal istismar gibi temalar eleştirilirken, şair yalnızlığını bir mağlubiyet değil, bir tür direniş ve içsel zafer olarak sunuyor.

Sonuç olarak şiir, hem toplumsal hem bireysel bir yüzleşme: “Ben yalnız değilim, yalnızlaştırıldım.” diyor ve bu yalnızlığı çalmak isteyenlere karşı bir kimlik savunması yapıyor.

Değerli üstadımıza tebrik ve takdirlerimle