"Yağmurbulut ve tevaruz"

Aslı şairde saklı olsada, okur kendince anlar olsun...

Şiirinin ruhu, yağmur sonrası toprağın kokusu gibi… ağır ama hayatla dolu. Hüzün burada bir tür sevgiye dönüşüyor. Kkasımpatlarıyla süslenmiş, sararan yapraklar gibi vakur, usulca kabullenilmiş bir ayrılığın ardından gelen o derin içsel olgunluk. “Gitmenin el üstünde” oluşu… bu satır, vedanın bir kayıp değil de zarif bir teslim oluş olduğunu hissettirdi bana. Şiirdeki zaman, suskun ama güçlü. "Bozkır lalesine eğdim başımı" dizesi, kendi içindeki kırılganlıkla boyun eğiş değil (doğaya, yokluğa, kadere bir tür ritüel gibi). Bu satırdaki "teleklemek", içe işleyen bir Anadolu metaforu (sanki yokluğu bir tüy gibi alıp rüzgâra usulca üflemiş). Ve sonunda: "Ağaçlar gibi çocuk ve bilgece" işte şiirin merkezinde bu var. Kök salmış ama hala hayranlıkla bakan bir ruh hali… Bilgelik çocukluğun içinden geçerek gelen bir hal, ve “içinde balkıyan sen diye” diyerek bu şiir tüm hüznüne rağmen bir umudu, hatta bir inancı saklıyor (belki der gibi). Bütün olarak bakıldığında şiir, sevmenin yalnızca birlikte olmaktan ibaret olmadığını yoklukta, sessizlikte, bekleyişte, hatırada da yaşanabileceğini anlatıyor. Hem içli hem de dimdik ayakta. Bir tür içsel direnişin, sevda yüklü bir tevekkülün dili.
Çok zarif, çok içten.

Saygımla.

gözden kaçırmadığıma sevindiğim şiir
ne güzelsin