Aysude

Oradan ayrılırken, içim hep burkulurdu.
Köprüyü geçerken gözüm arkada,
Bir sokak daha,
Bir bakış daha kalsın isterdim
Zamana inat...
Dönüş vakti geldiğinde
Mutlu olurdum yine de,
Sanki bir yük inerdi omuzlarımdan,
Bir ev rahatlığı çökerdi içime.
Köprüye varınca,
Nefes aldığımı hissederdim.
Ama şimdi… Köprüdeyim.
Ne gidebiliyorum, ne dönebiliyorum.
O eski burkulmalar
Şimdi sığınmak istediğim tek yer olmuş.
Ve ben…
Her geçişimde
Biraz daha kalıyorum sende—
İstanbul’da değil, sende…
İstanbul,
Benim için bir aşktan öte,
Kökün karışmış kaldırımlarına.
Birlikte yürüdüğümüz sokaklar
Hâlâ adını mırıldanıyor rüzgâra.
Gel, arada...
İzlerin kaldı duvar diplerinde,
Savrulan saçların her köşede.
Martılar bile gözlerinde seni arıyor artık.
Boğaz bile ağlıyor sensizliğe,
Vapur çığlığıyla
İçime işliyor özlemin.
Yedi tepe bekliyor seni, ecelini bekler gibi
Sessizce, sabırla…
Ayak sesin geçmediğinden beri
Her şey eksik burada.
İstanbul bile tamamlanamıyor,
Çünkü sen yoksun…