Gökyüzü değil bu,
ciğerlerimize dolan bir is.
Güneş, ufukta kanayan bir yara.
Rüzgâr dost değildi bugün,
fısıltı yerine alev taşıdı çamların arasından.
Bir ağıt yaktı,
dallarda cıvıldayan kuşların yerine.

Bir köy vardı tepenin ardında,
şimdi bir "ah" var.
Dut ağacının altındaki kahkahalar
şimdi küllerin sessizliğine karıştı.

Dün pencerelerinden sardunyalar sarkan evlerin
bugün iskeletleri bakıyor göğe,
sessiz bir çığlıkla.

Bir beşik yanmış,
ninnisi havada asılı kalmış.
Bir dedenin tespihi erimiş,
duaları duman olmuş.
Sadece ağaçlar değil yanan,
anılarımız yanıyor.

Çocukluğumuz,
gölgesinde soluklandığımız o ulu çınar,
bayram sabahı kokan kekik yanıyor.

Yüreğimiz yanıyor.
Toprak ana inliyor.
Ve gökyüzü,
sessiz sessiz,
yağmur yerine
üzerimize kül eliyor.
Bu zor günlerde, yaralarımızı birlikte saracağımız umuduyla...


Merdümgiriz