0
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
128
Okunma
I
Sen yokken odada perdeye asılı zaman,
her şey yerli yerinde ama eksik bir ses gibi.
Fincanda yarım bir çay,
kapının önünde unutulmuş gölgem.
Gün düşüyor,
ama pencere kapanmıyor içimde.
Belki de en çok,
susarken söyledik biz sevgiyi.
II
Ah, bir selamın gelse uzaktan,
toprak gibi çatlamış içim,
özlemle yoğrulmuş.
Kalbim — eski bir tren istasyonu
gelmeyen senle dolu.
Sokak lambaları yandı yine
adını anmadan.
III
Ve diyorum ki sevgilim,
“Yaşamak, bir çocuğun gözlerine düşen
ilk yağmur damlasıysa
sevmek —
aynı damlayı ömrün sonuna dek saklamaktır
avucunda çatlamadan…”
IV
Senin olmadığın bir akşamüstü,
kelimelerime bile küstüm.
Ama bil ki
bu şiir senin adını taşıyor
gizlice.
Her dizede sen varsın,
ama hiç çağırmadan…
5.0
100% (3)
