Bombalar düştü bugün, adını unuttuğumuz kentlere.
Ya da hiç hatırlamadık, değil mi?
Yağıyorken şarapnel,
hiç hatırlamadık gözyaşının temizlediği o kentleri.

Birer birer eksildik gökyüzünden,
kimlerin, nelerin yüzünden?
Geride kalan bulutlar gibi dolu ifademiz.
Ve sakladık güneşi.

Şimdi, tüm karanlığımızla taşacağız.
Taşacağız hüzünden.
Tüm o şarapnel parçalarıyla dolduracağız kentleri.

Hissedin!
Metalin kokusu, gözyaşlarıyla ne de kederli.
Demlenen çayla dertleşmeyi özlüyor,
gözyaşları ise mutluluktan aktığı zamanı.

Bakın!
Gözlerimiz soldu anlamaktan.
Ama hâlâ birilerinin gözleri parlıyor.
Amansız bakışları, bir yangın daha çıkardı o kentlerde.
Ve bin yangın, havvaların yüreğinde.

Kapanmaz mı bazı gözler, fark ettiğinde?
Ya niye parlamazlar, canı yanarken kulun?
Yaradan, karanlığı bizlere mi bahşetti?
Yoksa hep zalim de mi sorun...