0
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
100
Okunma
Sesinde üşüdüm
Sessiz bir vedanın kıyısında.
Ne bir el salladın
Ne de bir gözün arkada kaldı.
Gittin.
Ama ben,
Gitmeyen her şeyle baş başa kaldım.
Sözler…
O kadar yavaş düştü ki içime,
Ya kırıldılar ya donup kaldılar.
Seninle konuştuğum anılar bile
Artık sus pus şimdi
Beni bile tanımıyorlar.
Gözlerin
Eskiden bir kıyıydı.
Şimdi açık deniz gibiler,
Uğrarsam boğulurum.
Ama yine de
Dalga seslerini dinliyorum her gece,
Sanki adını getirir diye rüzgâr.
Bir veda,
Böylesine usul olabilir mi?
Kalbimden çektiğin ip
Ses bile çıkarmadı.
Ama ben hâlâ
Kopuş anının sessizliğinde takılı kaldım.
Şimdi ne adını anıyorum,
Ne de resmini saklıyorum.
Ama bir bilsen…
İçimde nasıl büyüdü yokluğun,
Beni benden bile alacak kadar sessiz,
Ve tam da senin gibi.
5.0
100% (2)
