Huzurun Hızı 50 Km/Saat
Yolları asfaltla değil, endişeyle döşedik,
Kavşaklara korku diktik, levhalarla süsledik.
Her viraj bir pusuda bekler gibi bakar,
Bir yanlış adımda düdük, sonra faturayı yakar.

“Yavaş gidin, huzur gelir” dediler,
Biz yavaşladıkça cezalar hızlandı.
Gaza basanı değil,
Yüzü güleni yakaladı radarın bandı.

Birbirimize yaklaşmak yasak,
Çünkü mesafe yeni din, temas büyük günah.
Omuz vermek lükse döndü,
Birine “iyi misin?” demek bile artık gaf!

Her caddeye bir çift göz astılar,
Ama ne hikmetse vicdanı astılar.
Serbest düşünce tabelalık kaldı,
Zaten düşünceyi en son kim sordu, hatırladın mı?

Sevgi ölçülemezmiş — ölçtüler.
Duygular özgürmüş — fişlediler.
İfade haktır dedik — listelere girdik.
Kamera kayıtlarında duygusuz çıktık.

Bu memlekette hız sınırı değil mesele,
Kalbin kaçla çarptığı önemli aslında.
Ama kimse sormaz kalbin nabzını,
Çünkü ruhun röntgeni çekilmez cihazla.

Her kavşak bir mahkeme,
Hakim sensör, savcı siren.
Ceza makbuzu — kaderin pusulası,
Adalet? O yokuşta freni boşalmış bir tren.

Sanki toplum değil de
Trafik tanzimiyle yoğrulmuş bir millet.
Yüzüne bakınca değil,
Plakana göre değer biçilmiş devlet!

Tatmin olmayanlar en zirvede,
Ne aşk doyurur ne de yasa.
Kime saldırır belli olmaz,
Çünkü ellerinde kan değil, madalya var masa masa.

Şimdi sana desem:
"Memleket nasıl?"
Cevabım kısa:
“Radar gibi bir şey bu ülke —
Ne zaman gülsen, ‘ışık yandı’ sanırsın.”

Bahadır Hataylı/08.06.2025/Sancaktepe/İST