Ve hâlâ…
Birisi adını söylese bir cümlede
Ben içimden virgül koyuyorum
“Dur biraz… o kolay söylenecek biri değil…”

Senin adın,
bir yudumda boğazımda düğümlenen çay gibi.
İçmeden özlenen,
içince sessizce ağlatan…

Sana her baktığımda
zaman biraz duruyordu,
belki de ben duruyordum
gidişine ayak uyduramayan bir kalple.

Bir elin saçında gezerken rüzgar gibi,
ben sana dokunmadan sevdim.
Bir rüyayı ellememek gibi,
bozulmasın diye…

Kalbimde hâlâ bir boşluk var,
senin için ayrılmış bir yer değil,
seninle birlikte gitmiş bir yer.

İnsan bazen sevilmediğini bildiği yere
neden hep geri döner?
Ben galiba oraya ev dedim.

Gözlerin uzak bir şehrin akşamı gibi,
hiç gitmediğim ama her gece özlediğim.
Adın, bende sessiz bir harf gibi duruyor.
Söylesem yara açacak,
susarsam hep kanayacak…

Ve hâlâ…
Birisi seni anlatmaya kalksa
Ben içimden usulca
“Virgül koy… bu hikâye bitmedi” diyorum.