Bu gün, hiç kimseyle konuşmadım,
Sadece, kalemimle dertleştim.
Seni anlattım ona.
Sabırla dinledi beni.
Hiç soru sormadı mesela.
Benden daha güçlü, ve sabırlı aslında!

Bu gün, hiç şarkı dinlemedim.
Radyoyu, televizyonu, kapattım.
Bütün şarkılar seni anlatıyor.
Her şarkıda seni yeniden yaşıyorum.
Şarkı bitiyor, ben yine yalnız kalıyorum.
Bu yüzden, artık sadece kalemimle,
Dertleşiyorum uzun...uzun.
Oda olmasa var ya...
Nasıl başa çıkılır yokluğunla, bilmiyorum!

Havalarda, iyiden iyiye soğudu artık,
Karakış kapıda.
Duman sarmış dağları.
Hava soğuk üşütüyor insanı.
Bak, güvercinler konmuş, pencerenin önüne.
Bir avuç buğday tanesiyle.
Bir tebessüm, ikram ettim onlara.
Sonra, camın buğusuna ismini yazdım.
Çok çocukça değil mi?

Sevmek, ne tuhaf şey be hep acıyor,
Göğsünde bir yer başa çıkamıyorsun.
Başın ağrısa elin kesilse,
Bedenini, dayanılmaz acılar sarsa bile.
Bir çaresini bulup, iyileştiriyorsun.
Ama bu sızı, hiç geçmiyor be!

Ne yanan şömine, ne sıcak kahve,
Nede dizlerimdeki battaniye, ısıtmıyor beni,
Üşüyorum.
Gel artık gelebiliyorsan be, kara kışa,
Teslim etme bu sevdayı.
Gel artık,
Tek dostum kalemim bu günlerde.
Oda yazamazdı zaten.
Sevda denilen mürekkebi olmasaydı,
Yazmazdı!

..... Meryem Keskin.....
......27.12.2022.....