Gün geliyor sorguluyoruz sevgiyi, nerde yanlış yapmıştık, neredeydi eksiklik, sevmek yetmiyor muydu sevdiğine kavuşmak için,

Sevgi neydi, geçici bir dünya da , bir yük müydü?
Tanımsız bir güzelliğin resmi mi?
Hayranlığın tanımı mı?
Harflerin kalbe dokunuşu mu?
Özlemeyi öğrenmek mi?
İsyan eden duyguların direnişi mi?
Bir celse gülücük müydü?
Huzurun yalın hali miydi?

Sorgularken ne güzel tarif etmişsiniz sevgili Şair, sevgiyi varmak sanıyoruz hep , varmayınca eksik hissediyoruz, bazen bir eşya, bazen bir ödül, bazen bir hedef, bazen bir sevgili , neyi sevsek sahipleniyoruz, elde etme arzusu öyle kaplıyor ki içi, her uzak olduğun an yakıyor yüreği, her ulaşmadığın, istediğin şey çıkmıyor aklından, kaderin hükmü vardır, ne kadar seversen sev, yürekten , samimi , bazen o toprağın tohumu değilsindir bazen de eksikliğini seversin, kendini bulmak yolunda bir adımdır o sevgiler bu sorgulamalar, asıl sevmen gerekenin önce kendin olduğunu anlarsın, o yüzden hep eksik hissettiğini, hep ihtiyacın olduğunu anlarsın bu da kolay değildir ama denemek lazım, o zaman sevgi yük değil sıcacık saran bir örtü olur, yüreğine sağlık şairim sorgulattın epeyce yüreği, saygı ve sevgi ile tebrik ederim.

Arif değilim ama
Arifler Meclisi'nde duyduğum kadarıyla
hub tohumunun yeşerdiği yer habibin yüreğidir. Ve enginlik ister
Neden diye sorma derler evvela
Çünkü cevap beklenilen her soru yeşeren hub tomurcuğunu zedeler.

Beklentisizdir
en büyük ve en kutlu sevgi
tıpkı Anne yüreğindeki gibi

Hülasa
İçe içe geçmiş girift sorular
lakin tek cevap var aslında

*Seven bir yürek taşyorsa insan eğer
ne mutlu ona*

Zira
İnsan ne kadar sevdiğinden emindir daima
ancak ne kadar sevildiğinden değildir
o muamma kalır hep.
Ve insanı bence mutlu eden de kendi taşıdığı sevgisidir

Bana göre tefekkürlüktü şiiriniz tebrikler üstad
Nicelerine.