Yadırgadım
yağmuru
eksik bir
ıslaklığın
eski bir
hatırasına benzer
her şeye rağmen
efendi gibi
usul usul
sadece bana
yağıyordu
dünyada
o an ne kadar
yağmur varsa
doldurmak isterdim
bardağımı
susuzluğum
eksik kalırdı yine
ellerinden
avuç içlerinden
içmek isterdim suyu
ki dinebilsin
bu çılgın susuzluğum
kurak bir
akşam üzeri ülkesinin
en sulak yerinden
sana boğuluyorum
denizi olmayan
bir şehirde boğulmak
ancak seni
biraz sevmekle
mümkün
anla
sanadır
susuzluğum
kurumuş
dudaklarımın
kenarında
göçebe topluluklar
uygarlıktan uzak
çağ atlamak için
seni hayal ediyor
şimdi bırakıp gidersen
bırakıp gideceğim
yağmurları
eksik kalacak bahar
belki de
kendi içimde
kimseye belli
etmeden
selasız,duasız
yağmadan yağmur
ıssız öleceğim
öyle ya
anlaşılmamış
her insan
fazla insandır
dünyaya...


İlker ÖZDEMİR