Neyim vardı ki umuttan başka sevda tahtında?
Tutuştu gönlümün köşkü sevdanın harında.
Gizlenmez bir ok, ates saçan bakışlarında;
Küle döndü ruhum, bir korun kıvılcımında

Bir gülüşün yetti, yanmaya bin ömürden,
Kalbimde yangın var, dermanı yok bu düşten.
Sensizlik gecemi örterken hüzünle dünden,
Bir umut aradım, küllerin kırgın teninden.

Bir sitem bulurum her damla gözyaşında;
Savrulur içimde hazan, gazel bağında.
Ne bir nefes yeter, ne sabır bilenir taşında;
Aşk dediğin bu yangın, aşkın da başında.

Adını kazıdım gecelerin zalim koynuna,
Her rüya sen diye eğildi uykunun boynuna.
Ağlayan bir içim var, sensiz dolar hicranıma;
Kül olan gönlümü kattım ben aşkın yoluna.

Kader mi yazdı bizi alnımıza böylesine?
Yazmış da hasreti bırakmış her günün gölgesine.
Sebebi sen oldun bu alevlenen şiirin hecesine;
Bir tek sen dokundun kalbimin en ötesine.

Yalvardım zamana, sustu her an dilimde;
Savruldum gölgenin titreyen çizgilerinde.
Gözlerinle savaştım, her an bir idam fermanı;
İçimde sessiz bir kıyamet, gözlerinde kalmış ilacı.