BİR VEDA BUSESİ GECENİN ZİFİRİNDE

Eylül akşamıydı ışıklar suskundu,
Sesime çarptı yalnızlık kor gibi dokundu.
Gölgeme küsüşüm sararmış yaprak gibi,
Gecenin zifri indi düşlerime.

Veda busesi dudakta bir yangındı,
Sessiz haykırışlar içimde saklıydı.
Tomurcuklar düşerken avuçlarıma ılık ılık,
Ten yanığını sardı bu sevdaya kanımda.

Zemherinin soğukluğu avuçlarımda yangındı.
Kokun erirdi zamanla içimde bir anı.
Solmuştu bütün güller sessiz bir vedayla,
Yıldızlar sönmüştü kararmıştı sabahlar.

Her nefeste bir rüzgar gibi savruldum,
Sözcüklerde yanlızlık gittikçe yoruldum.
Gözlerin rüyalarımda hâlâ bir düşken,
Veda oldu bu gidiş her nefeste tüken.

Veda busesi dudakta bir yangın,
Sessiz haykırışlar içimde saklı kalan .
Tomurcuklar düşer avuçlarıma ılık ılık,
Ten yanığını sarardı bu sevdaya kanımda.
eylül gecesi, nefesim suskun,
Tutuşur anılarım, yüreğim mahsun.
Gölgeme küsüp, düştüm sararmış bir yaprak gibi,
Artık kimseler anlamaz, içimdeki bu yangını.

Zemheri kokar bu soğuk yalnızlık,
Tomurcuklar avucuma düşer, kalbim kırık.
Ten yanığı kokan hatıralar dolmuş,
Saplanmış bir hançer, umut elden kaybolmuş.

Kül olmuş bir dostluk, gözlerimle yazdım,
Kağıtlara sığmaz,
içimdeki feryatım.
Düş değil gerçeğim,
olsun alev gibi ince,
Bir damla gözyaşı dökerim belki pencereme.

Rüyalara indiği an gecenin karası,
Kapanmaz yaram, olur koca bir yarası.
Dalgalar vurur kıyıya, söylenmez şarkılar,
Gecenin sessizliği, birer birer yankılar.

Veda busesi, gecenin zifirinde,
Düşlerim takılır, yarınlarım umudun izinde.
Bir ben, birde yalnızlık, kalpte gizli yaram.
Akar gider zaman, kimse anlamaz bu masalı...!

Emel Abokan
19/05/2025
22:34