Yorgun toprak, suskun dağlar,
Ekinler kurur, kurur da ağlar.
Bir zamanlar bereketli ova,
Şimdi umut bekler bir köşede yavaşça.

Köylü sabanı satar olmuş,
Mazot ateş, gübre yok olmuş.
Tarlalar boş, yürek dolu dert,
Bu ne çare, bu ne sitemli mert?

İş yok, aş yok, gençlik perişan,
Gözlerde umut değil, bir isyan.
Şehirde açlık, kırsalda yokluk,
Ne yana baksan, bir burukluk.

Yönetenler değişti, çehre başka,
Ama dert aynı, hüzün başka başka.
Söz çok, icraat yok ortalıkta,
Millet bekler, susar her fırtınada.

Pazarda et değil, düş satılır,
Halkın gözüyle her şey anlatılır.
Bir lokma ekmek, bir tas çorba,
Geçim değil, sadece yaşamak var orada.

Devlet büyük, ama halk ezik,
Kimsesiz çocuk gibi üşür artık.
Bir gün, sessizce çökerse eğer,
Kaldıracak yürek kalmadı, haberin var mı?

Berlin. Mayıs. 2025
Pevruzi Hasan