Büyüyeceksin gözyaşlarını silmeyi öğrendiğin gün.
Yaralarının üstünü örtmediğin kuru bir ayazda
Zamanın senden geriye ne bıraktığını göreceksin,
Göreceksin ki mazi olmuş artık dün.

Susacaksın tüm dünya hep bir ağız konuşurken.
Hasret kokan yankılı uğultular cehenneminde
Kesik kesik gelen bir nefes sesi arayacaksın,
Arayacaksın ki ölmeyesin öte yanda yaşarken.

Bırakacaksın, elde etmene yetmeyecek tutmak.
Sonunun ne olduğunu bildiğin hikayenin düğümündeyken
Elinde bavulsuz hatta ayağında terlikle gideceksin,
Gideceksin ki sonsuz bir bekleyişe dönmesin kalmak.

Düşleyeceksin başın yastığa değdiğinde ansızın.
Karşındaki boş duvarda anılar film olmaya başladığında
Sezen çalan hıçkırıklar arasında ağlayacaksın,
Ağlayacaksın ki yüreğin için için kanamasın.

Unutacaksın ruhunun seni terk ettiği an.
Saat çaresizce ömrü onsuz geçtiğinde
Yalnızlığın ne hakikatli ıstırap olduğunu anlayacaksın,
Anlayacaksın ki o yokken hiç kimsesiz can.

Fatma Ceyda DOĞAN