Beni ipte asılı bıraktın,
İp acıtmıyor da canımı,
Sensizlik kadar.
Uzatmadın ellerini,
Tutmadın ellerimi,
Bıraktın!
Sen verdin
Kalemi mi kırma hükmünü.

Çevrem son zamanlarda soğuk olduğumdan bahsediyor,
Ben soğudum artık, canım çekiliyor,
Çaresi yok bu halimin,
Can bedenden gidiyor.
Kalemi mi kırdın.

Artık Sensizlik kokuyor tüm parfümlerim,
Odam da soluyor çiçeklerim,
Artık yaşamak haram olur, ölümü beklerim,
Sen de kalemi mi kırdın.

Boşuna bunca Sevmeler,
Sana gitme diye, gitmeyeyim diye yalvarmalar,
Sen de yalan m Sevmeler?
Yitik heceler oldu Sevdalar,
Kalemim kırıldı.

Zaten ben öleyim artık,
Her şey yalan olduktan sonra,
Ben bu dünyadan göçeyim artık,
Kalemim kırıldıktan sonra.

Artık nasıl olsa yazamam,
Artık Sana ağlayamam,
Artık ne yaşarım, ne de geri dönerim,
Kalemim kırıldı, iflah olmam.

Çaresi yok Sensizliğimin,
Geri dönüşü yok bu yolun,
Unutur gibi Sevemiyorum Seni,
Azar azar unutamıyorum.
Daha iyi oldu sanki böyle birden gitmem,
Kalem
Kalemim kırıldı.

Aramızdaki uzaklık bir karanlıktı,
Geceler uzuyor, gündüzler kısalıyordu,
Yalnızca ufacık zaman zaman atan bir yürek çarpıntsı var şimdi yüreğimde,
Ruhum iyileşmedi.
Kalemim kırıldı.

Şimdi korkmadan söylüyorum ya herşeyi,
Nerden geldi bu cesaret bilmiyorum,
Ama sanırım öleceğimden,
Kalemim kırıldı.

İyi oldu, iyiki kırdın kalemi mi,
Yaşamla ölüm arasında, gidip gelmek ne zordu,
Boşluğa sarılmak,
Görüyorum zannedip de boş boş bakmak,
Şimdi ellerim titriyor,
Buz kesiyor bedenim,
Esen rüzgarlara Sensizlik kokan parfümü mü savurdum.
Ve ben yavaş yavaş göçüyorum.






Pembe Siirler --- 27.10.2008 – 13:00