Toprağa eğilen her alın,
göğe mektup yazar.
Çünkü secde,
yalnız bir kulluk değil,
bir ümmetin ayağa kalkış ilânıdır.

Sükûtla başlar yolculuk,
bir kalbin titreyen duasında.
Dünyanın gürültüsü dışarıda kalır,
içeride
sadece Rab ve sen varsındır.

Ey secde!
Senin koynunda büyür asırlar.
Ve seninle doğar
hakikatin gökyüzü.

Bir taş, bir toprak,
bir gözyaşı,
bir “âmin” kadar sahicidir yürüyenler.
Gözleri nemli, yüreği ağır,
ama yükleri nûr olan yolcular...

Kimi Gazze’nin enkazında,
kimi Horasan’ın yellerinde,
kimi Anadolu’nun
soğuk taş mescitlerinde…
Aynı kıbleye yönelmiş
binlerce diriliş niyeti.

Secdeye varan omuzlar,
zulmü sırtlanmazlar artık.
Çünkü bilirler:
Boyun,
ancak Rahmân’a eğilirse,
bir gün hakkın adımıyla yükselir.

Ey yürüyen kalpler!
Ey alınları nûrla mühürlenen yolcular!
Sizin sessizliğiniz
bir çağın en yüksek çığlığıdır.