bir zamanlar
dalgaların bile ezberlediği bir isimdin
denize düşen her yıldız
sana doğru yol alırdı
gökyüzü bile eğilirdi bazen
sana daha yakın olabilmek için

rıhtım taşlarına kazınmış kelimeler
şimdi yosun tutmuş
hiç kimse okumuyor artık
eski yeminleri, unutulmuş öpüşleri

bir sandalda kalmış anı kırıntıları
kürek çekiyor bilinmezliğe
gece, siyah bir perde gibi örterken
limanın yarım kalan hikâyesini

bir yel esiyor uzaklardan
adını taşıyor belki
ama harfleri dağılmış
hecesi yarım, sesi yorgun

bir kez daha geldim o iskeleye
ama sen çoktan gitmiştin
geride kalan yalnızca
bir çürümüş halatın
boynuma dolanan sessizliği

senin olmadığın bir şehirde
hiçbir sokak tamamlanmaz
her köşe başı
sana çıkan bir boşluk
her duvar
sesini yankılar gibi

bir zamanlar umut bekleyen mendirekler
şimdi beklememeyi öğrendi
deniz bile kabullendi
bazı gemilerin
hiç dönmeyeceğini

ama ben
hâlâ tutuyorum elimde
sönmüş fenerin camını
kırık bir istikamet çiziyorum
kaybolmuş pusulamla

çünkü bazı limanlar kaybolmaz
yalnızca
artık seni orada karşılayacak
kimse kalmamıştır...

Yazar Murat şair ✍🏻🌹