O gülüşünü görmek,
ışıkla susmuş bir evrenin
kendi iç yankısını dinlemesi gibi.
Hiçliğin en kıyısında,
varoluşun ilk soluğuna uzanan
bir titreme...

Gülüşün,
kendi merkezini bulamayan gezegenlere
yön tayin eder,
ve zaman,
o an durur,
yalnızca seni düşünürken döner.

Ben,
sessizliğin içinden geçen
bir suda
ayrık bir gölge gibi ilerlerim.
Gözbebeklerinden yansıyan
bilinmeyen tanrıları izlerim.
Orada,
kutsal bir yıkım saklıdır.

Sen güldüğünde,
bütün unutuşlar
bir anlığına hatırlar kendini.
Bütün başlangıçlar
yeni bir sona niyet eder.

O ışığın kaybolan izlerinde,
bana değil,
benliğimin görmediği
en uzak ben’e dokunur.
Ve o ben,
senden yapılmış bir yankıdır aslında.

Bir çiçeğin,
henüz ismini almadan
evrene açılması gibi,
sana bakmak
zamanın bile adını unutması demek.

Ve ben,
gülüşünün içinde kaybolan
bir tür fısıltıyım.

Hatice GÜZEN