Sen Mahkumsun Buna

Zincirler vurulmamış olsa da bileklerine,
Görünmez duvarlar örülmüş çevrene.
Bir kader çizilmiş sanki alnına sevinme,
Sen mahkumsun buna, kendi hikayene.

Kaçmak istersin bazen, uzak diyarlara,
Rüzgarda savrulursun dikkat et canına.
Ama köklerin derinde, tutunur toprağa,
Sen mahkumsun buna, kendi coğrafyana.

Yüreğin kan ağlasa da sessizce içten,
Gözyaşların görünmez, akar derinden.
Bir rol biçilmiş sana, oynamak için düşen,
Sen mahkumsun buna, kendi maskene.

Belki bir gün kırılır bu görünmez pranga,
Belki bir ışık doğar karanlık yarınlara.
Ne yazık ki muhtaç olacaksın bir kula,
Sen mahkumsun buna, kendi sınavına.

Umutsuzluğa kapılıp, unutup isyan edersin,
Her mahkumiyetin bir sonu olur elbet neylersin.
Belki bu zincirleri kırdığında özgür olur sanırsın,
Sen mahkumsun buna, dayanamazsın.