sadece bir rüzgar değiyor adını yitirmiş taşlara,
ne bir çiçek koyanı var, nede bir dua okuyanı,
sadece toprak, oda ıssız ve kırgın.
yıllar geçmiş üzerinden,
yoksa zaman mı çoktan vazgeçmiş bu yerden.

her mezar taşı bir cümleydi eskiden,
artık harfleri bile düşmüş, seceresi kayıp.
kimse bilmiyor şimdi burada kim yatıyor.
hiç kimse ağlamıyor.
çünkü unutulmak, ölümün en sessiz hali.

bir çocuğun mezarı var köşede,
ayakkabısı hala orada sallanıp duruyor.
bir annenin, bir babanın,
bir yabancının, bir askerin hepsi aynı sessizlikte.

zaman burada hep aynı hiç yürümüyor,
tersine sürünüyor adeta…
ve her adım, bir iç çekiş gibi yankılanıyor.
unutuldum diyor sanki biri,
ben hiç hatırlanmadım diyor bir diğeri,
hepsi aynı toprağın altında otları hiç yolunmamış.
belli ki kimsesiz
aynı çaresizliğe gömülü.

ne insanlar geçmiş bu sokaktan kim bilir
bir vakit gözyaşıyla belkide
ama başka acılarla onlarda göçmüşler oraya.
unutulmuşlar bir mezarlıkta,
zaman bile yas tutmayı bırakmış.

belki de burası,
hiç yaşanmamış hayatların son adresi.
kim bilir, belki de,
ölüm bazen bir kurtuluş değil,
sadece bir yokluk.

Mehmet Demir
4420