Kar mıdır ayaza boyun büktüren, Fırtına mıdır dalı kıran? Bir kıştan doğarsın, bilirim! Kapı aralık, iç ürperir Ama ölüm bir son mu zannedersin? Gir içeri; sevdaya inat, Soğuk yalnız fikrinde doğar, göğsünde üşümez...

Ne dağ aşılır ne yol bulunur, Bir şarkı söylenir, uzaklardan duyulur. Düşler ıssız, geceler uzun; Sevdadan arda kalan, kıştan öteki yoldur, bilirim.

Bir mum yanar usulca köşede, Köz olur da söner mi sanırsın? Ey suskun duvarlar, bir sır saklarsınız; Gönül soğuktan ürkmez, kendine yakındır ölüm.

Düşer belki bir damla, yağmurdandır; Yürek titrer, bahara hasrettir. Fakat umut var, bilirim, Çünkü her kışın ardında yeşerecek bir tohum gizlidir...

Ve o tohum, toprağına kavuştuğunda Sarsılır dağlar, yankılanır sessiz çığlıklar. Ey kışın bahara emanet ettiği yalnızlık, Bir düş değil, bilirim; gerçeğin soğuk yüzü.

Kırılan dallar yeşerir mi dersin? Her fırtına ardından bıraktığını alır mı geri? Belki de kalpteki kar erir, Ama sen, yine de üşürsün sevdadan öte.

Bir gölge dolaşır tenhalarda, Sessizliğin ortasında yankı bulan ses olur. Sonu olmayan bu yolun, bir başlangıcı vardır elbet, Her kıştan doğan bir bahar, bir sabah bekler seni.

Ve o sabah, gökyüzü maviden öte, Bir çocuk gülüşü gibi saf ve temizdir. En çok seni bilenler Sabahın ışığına gözlerini kısarak bakar.

Gecenin hükmü biter mi sanırsın? Sonsuz karanlık değil mi her yürek yangını? Ama bil ki, her külün altında bir kıvılcım saklıdır, Ve o kıvılcım, bir gün alev olur, sarar tüm umutsuzluğu.

Zaman geçer, izler kalır, Adımlar yorgun, ama bir o kadar inatla atılır. Sende büyüyen sevda, Bir son değil, belki de en derin başlangıçtır.

Bir adım daha atarsın o ince çizgide, Sanki uçurumun eşiğinde, ama yine de düşmezsin. Sevdanın sustuğu yerde, Sen konuşursun, sessizliğin en ağır dilinde.

Bir nefes alırsın, rüzgar dokunur yüzüne, Soğuk, ama garip bir tanıdıklık taşır. Bilir misin? En çok üşüyenlerdir sıcaklığın kıymetini bilenler, Ve her kayboluşta bir kendini buluş vardır derinlerde.

Bir yol daha görünür ufukta, Karanlıkta parlayan, umutla aydınlanan. Sanma ki hep kış sürer; Her adım, bahara giden bir iz bırakır, kalbin bilmediği yerlerde.

O iz, toprakta bir yankı bırakır, Sessiz ama derin, adımları çağıran. En çok sen bilirsin, Bir kalbin sevdada ne kadar ısrarcı olduğunu.

Dallar kırılır belki, ama kökler sağlamdır; Bir çiçek, çatlamış topraktan da filizlenir. Bilir misin, her vedada bir kavuşma saklıdır, Ve en karanlık gece, sabaha en yakın olanıdır.

Kendini bırakıp, yürürsün o izlerde; Yol uzun, ama yürek dayanıklı. Sevdadan doğan bir güce dönüşürsün, Çünkü her kış, bahara açılan kapıdır, bilirim…

Kapılar kapanmaz hiçbir zaman ardına kadar, Her son bir başlangıç fısıldar sessizce. Kimdir ki senden korkan, Seni en çok sevenler, en çok kendinden kaçanlardır.

Bir güneş doğar uzaklardan usulca, Karların altında sabırla bekleyen tohum için. Bilir misin, her üşüyen kalp bir gün ısınır, Ve her kaybolan yol, sonunda sahibini bulur.

Belki gözyaşları düşer toprağa, Ama her damla, filizlenmek için su olur. Seni aşan sevda Kök salar, göğüs gerer fırtınalara ve zamana inat büyür.

Çünkü her kıştan sonra, Baharın kaçınılmaz bir zaferi vardır.