0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
65
Okunma
taş blokların soğukluğu dizilmişti
grinin elli kollu titreyen ışıkları
resimler çiziyordu
ben beni bulamıyordum
bu kırılgan yansımalar
bu sayısız siliniş
bendeki beni,
gölgede ki yeli
süpürüp silip,
boşluğun grisine çalıyor
ben de bir taş bloğun
sırtında,
sırtımı bir gri boşluğa
bırakıyorum,
yalnızların gri bulutları
çarpışa, döğüşe
yağıyor yağıyor
bir insan ıslatmadan
taş taş
blok blok
hücre hücre
iplik kumaş
iğne makas
dokunmadan, incitmeden
grileşe soğuya
insan insan yürüyor
öznel bir yalnızlığın hamalıyken,
soğuğun en grisini taşırken.
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz
5.0
100% (3)
