Bir zamanlar, içi huzursuz ve kalbi kırık bir kadın yaşardı. Günlerini, şehrin gürültüsünden uzak, yalnız bir odada geçirirdi. Geceleri ise rüyalarına karışan eski bir şarkının melodisiyle uyur, her gece o şarkının aynı notalarını duymaktan içindeki boşluğu daha derinden hissederdi. Zamanla, şarkı onun için bir anlam taşır olmuştu; her dizesi, her melodisi, kaybolmuş olan bir şeyi hatırlatıyordu.

Bir sabah, eski bir gazetede bir isim gördü: "Kaybolan Zamanın Ardında". Bu başlık, onu derinden sarstı. İçinde hissettiği kaybolmuşluğu, boşluğu, zamanın onu ne kadar uzağa sürüklediğini hatırlattı. Hemen yazmaya başladı. Kelimeler, yavaşça kağıda dökülmeye başladı, ama hiçbirini tam olarak ifade edemedi. O an fark etti, bir kaybolan bir şey vardı, ama ne olduğunu bilmiyordu. Kendini bu şiire sarmışken, zamanla tekrar anlamaya başladı.

Şiir, kaybolan zamanın ve eksik duyguların bir yansımasıydı. O şiirle birlikte, belki de kaybolduğuna inandığı her şeyin aslında hep onun içinde olduğunu fark etti. Şarkı, eski bir hatıra değil, içindeki bir yıldızdı. Zamanın eksikliği, aslında her anı yeniden yaratabilme gücünü taşıyordu.

Ve o an, bir kez daha yazmaya başladı. "Kaybolan Zamanın Ardında" artık sadece bir başlık değil, kendi yolculuğunun simgesiydi.