Birbirine sarılan zaman ve çürüyen bir toplumun döngüsünde,
Birçok maskeyle yüceyi, güzelim diye giyen insanlar,
Sonsuzca akıp giden ırmaklar misali, paraya ve güce esir,
Ruhlarını yitirmiş, nehirdeki taşlar gibi yüzüp giderken.

Yüksek sesle haykıran o yankı,
Borsanın dar sokaklarında, avukatların yüzsüz tebessümlerinde,
Ve akıllarda kırılgan bir ışık,
Tıpkı kararmış bir güneşin çatlaklarına düşen son ışık gibi.

Gözler, hakikatin son perdesinde arayışa düşer,
Ama nereye baksalar, gövdeleri ölüme doğru yol alır,
Gizli ateş, her bir kalbin içini sarmakla meşgul,
Ve içinde bir rüzgar, özgürlüğü kuşanmış akbabaların kanatlarında kaybolur.

Oysaki özgürlük, perdenin öte yanında kaybolmuş,
İçsel çatışmalardan, sonu gelmeyen yargılardan daha acıdır,
Ama sonsuzluğun tuhaf ironisinde, bir başka gerçek büyür,
Ve belki de geriye kalan tek şey, ruhun yırtık gözlerinden süzülen damladır.

Kendi ciğerini yiyen, kendi içinde kaybolan,
Ve aslında hep birer yansıma olan insanlar,
Bütün bu karmakarışık sarmalda, son bir sözü fısıldar,
"Zincirleri kırmak, en büyük cezadır, gerisi sadece bir arayış."

Senin yazdığın gibi, o ateşi bir kenara bırakıp,
Özgürlüğü, kendi hakikatinin parıltısında bulmak gerek,
Tıpkı kartaldan akbaba, saksafon eşliğinde bir yolculuk gibi,
Ve nihayetinde her şeyin bir özgürlük, bir ölüm yolculuğuna dönüşmesi gibi.

Tebrikler.