Yıkıntılarının yalnızlıklarıyla bir araya
Geldik
Akşamın kendini sabahta
Özletmesi

Gövdende bir aşkın ağlama sesi
Soyunup gökyüzü kesilmesidir

Gözlerine astığım yalnızlığın renkleridir
Her saatin içimde bir cenaze gibi
Geçip gitmesidir

Adını bilmediğim bir çiçektir bahçenin
Yolunu kesen
Meyvelerdir artık urganlarda çürüyüp giden
Bir vakumun düşlerimi emmesidir uykun
Bana ilk ezberlediğin şarkıları söyle
Söyle uyu güneşte uyusun

Gökdelenler arasında kaybolan gölgen olsun
Yalnızca bedenlerin konuştuğu gecelerin
Geride kaldığı
Yapıları ayakta tutanın harç olmadığını
Söyle

Kim kimi doğurdu geceden ve sözden kendini
Ayırarak
Sen görünmüyorsun artık
Yol değişmedi yolcu yerinde sayıyor
Ah

Sözlerinden kendime yaptığım lamba
Ayak izlerini bulmak için kalbime tuttuğum ayna
Onca yaralı ağaçların saf duygularından
Bayram yerinden geçer gibi geçersin

Gülden elbiseler dikiyorum yağmura
Herkes sessizce konuşuyor nedense
Bir yüzüm çocuk bir yüzüm ihtiyar kalıyor
Tahta çivilerle bir araya getirdiğim gemi
Göğü delen iki ırmaktan geçiyor

Cesaret dua eden bir korku kılığında sıkılmış
Terli yumruklar bırakır bana
Geceleyin bir kadın atar kendini suya
Boğulur su
Ağıt mı Ölüm mü İntikam mı

Gaz lambaları geceyi yakarken üzümler
Korkudan kararır
Bir çember çiz kimse girmesin içeri

Kuşlar ki insanın çocukluğudur
Kanat ol uç

Kalbim senin kınından çıkmış hançerse
İster kendini vur ister beni
Kimse olmasın ateş bile
Beni alan kanat senin uykundu



23.10.2008
SOKAK ŞAİRİ