İnsanoğluna en yakışan tavır,
Kendine dert edinmek,yani gamdır,
Taklitle doyan hakikatte açtır,
Huşuya bir yer vermediği zaman.

Müsvedde defteri gibiyse hayat,
Durmadan kendini aldat ha aldat!
Temize geçirmek için bir fırsat ,
Bulamazsın elden uçtuğu zaman.

Ey can! Zaman kısıtlı ve daracık,
Ne olurdu, kıymet bilseydin azcık,
Şakaya gelmez yaşam,bir yapmacık,
Davranış ortaya koyduğun zaman.

Zaman,başlı başına hep bir sefer,
Bırakırsan su gibi akar gider,
Zira kalp bu sıkleti nasıl çeker?
Heyhat! Boşa kürek çektiğin zaman.

Hep isteyipte yapamadıkların,
Bir ömür boyu arzuladıkların,
Yüreğinden uzakça tuttukların,
Kıymete biner göçtükleri zaman.

Şimdi diz çöküp sızlanıp ağlama,
Vakit varken,dem bu dem, oyalanma,
Bunca nimeti sorarlar adama,
Bil ki,can boğaza geldiği zaman.

Cana dayanıp,ölüm geldiği an,
Önüne gelir işte büyük fragman!
Apaçık anlar hakikati insan,
Bir şans yok mu daha, dediği zaman.

Ama yarar mı ki son anda gelen?
Söyletir cürmün, o gerçeği cebren!
Yaratıcınla arandaki perden,
Kalkar,ruhun özgürleştiği zaman.

Ruh elbette bir gün özgürleşecek,
Beden ile alâkan kesilecek,
Rabb’in sözü haktır,gerçekleşecek,
Kur’an’a bir kulak verdiğin zaman.

Kul İlhan diyor ki kendine önce,
Aklın başına al uğrama felce,
Pişman olmazsın sonunda böylece,
O düğün gecesi geldiği zaman.