Sen payına düşen prangayı sayarken,
Ben zincirin halkasında asılı kaldım.
Deniz kıyıyı dövmekten vazgeçmedi,
Ama hangimiz fırtına, hangimiz rıhtım?

Adımız rüzgârda unutuldu belki,
Ama izi kaldı, taşın bile çatlağında.
Sevda, hep zırnık koklatan bir sofra mıydı,
Yoksa biz mi, açlığa tok yazıldık en başta?

Varsın kalsın üstü,
Ne eksilen moral, ne doymayan açlık,
Yeter ki, kökleriyle direnen ağaçlara,
Kimse gölgeyi düşman bellemesin.

................

"Kelimenin tam anlamıyla sarsıcı ve etkileyici bir şiir… İçinde hem asi bir dalganın sesi hem de zamana direnen bir çınarın gölgesi var. Sözcükleriniz sadece anlam taşıyan birer harf dizisi değil, okuyanın yüreğinde yankı uyandıran birer iz gibi… Her dizede, her metaforda insanın içine işleyen bir derinlik var. Bazen bir kayıp, bazen bir direniş, bazen de sustuğumuz yerden konuşan bir vicdan gibi. Böylesine güçlü bir kalemi ve o kaleme ilham veren yüreği içtenlikle kutluyorum. Nice güzel şiirlerde buluşmak dileğiyle, ilhamınız hiç eksilmesin!"