Aklım, yüreğim, duygularım,
Hayallerim, anılarım, özlemlerim...
Gördüklerim, göremediklerim...
Bu zamanda bize yer kalmadı!
Toparlanın, gidiyoruz!

Sokaklarda yankılanan kahkahalar,
Göz göze bakışların sıcacık yansıması,
Evlerin penceresinden süzülen anne sesi,
Nerede şimdi? Kim aldı bizden?
Toparlanın, gidiyoruz!

Bir zamanlar sokaklarda büyüyen çocuklar,
Gökkuşağına uzanırdı hayalleriyle,
Şimdi ekranlara gömülmüş gözler,
Ne yıldızları sayıyor ne düş kuruyorlar...
Toparlanın, gidiyoruz!

Aşk bile değişti, mektupların yerini,
Hızlı mesajlar aldı, hissetmeden, düşünmeden...
Sabırsızlık sarmış dört bir yanımızı,
Sabırla beklenen günlerin değeri yitti...
Toparlanın, gidiyoruz!

Babalar akşam yorgun dönerdi eve,
Analar sofralar kurardı sevgiyle,
Şimdi yemekler bile ruhsuz,
Ekmeğin tadı bile hüzünlü...
Toparlanın, gidiyoruz!

Komşular kapıdan kapıya muhabbet taşırdı,
Bir tas çorbayla merhamet bölüşülürdü,
Şimdi selam vermekten kaçan gözler,
Kalabalık içinde yalnız kalmış kalpler...
Toparlanın, gidiyoruz!

Bayram sabahları vardı hani,
Bayramlık sevinçler, büyüklerin elleri,
Şimdi bayramlar bile ekrandan kutlanır oldu,
Sarılmadan, dokunmadan, hissetmeden...
Toparlanın, gidiyoruz!

İnsanlık tükeniyor, değerler unutuluyor,
Bir lokmaya muhtaçken milyonlar,
Savurgan sofralarda boğuluyor bazıları,
Bir yanda açlık, bir yanda şatafat...
Toparlanın, gidiyoruz!

Hangi pencereden baksam,
Yorgun bir göz, umutsuz bir yüz,
Hangi şehre girsem,
Kendi içinde kaybolmuş insanlar...
Toparlanın, gidiyoruz!

İnsan insana yabancı,
Kardeş kardeşe düşman,
Sevgi yerini çıkara bırakmış,
Dostluk bile hesapla tartılıyor...
Toparlanın, gidiyoruz!

Eskiden kitapların sayfalarında,
Hayatın anlamı saklıydı,
Şimdi boş sayfalara yazılan,
Duygusuz kelimeler var sadece...
Toparlanın, gidiyoruz!

Vicdan hırpalanmış,
Merhamet unutturulmuş,
İnsanlık yavaş yavaş,
Ölüm uykusuna yatmış...
Toparlanın, gidiyoruz!

Sesimizi duyan var mı?
Bir çığlık atsam, yankısı döner mi?
Dökülen gözyaşları bir yerlerde,
Umut çiçekleri açtırır mı?
Toparlanın, gidiyoruz!

Özlemler sırtımıza yük,
Anılar avuçlarımızda sönük bir ışık,
Bize ait ne kaldı ki artık,
Bu zamanda bize yer kalmadı!
Toparlanın, gidiyoruz!

Zamanın dikenli yollarında yürüdük,
Gönlümüzü kanattılar, sustuk,
İnsan insana derman olurdu eskiden,
Şimdi yük oluyor omuzlara...
Toparlanın, gidiyoruz!

Geceleri yıldızlara dert anlatırdık,
Ay ışığında umut arardık,
Şimdi karanlık bile yalnız,
Gökyüzü bile bizden ürküyor...
Toparlanın, gidiyoruz!

Düşlerimizi bile elimizden aldılar,
Şarkılarımızı dahi susturdular,
Bir nefeslik huzur kalmadı,
Gittiğimiz yerde belki buluruz...
Toparlanın, gidiyoruz!

Ve yolun sonunda bir kapı var,
Kimine huzur, kimine pişmanlık,
Kimine umut, kimine hüsran,
Ama artık bekleme vakti bitti...
Toparlanın, gidiyoruz!

Erol Kekeç//20.02.2025/Sancaktepe/İST