Rica ederim zevkti.

Teşekkür ederim

İnatlaşma diye kahve yaptım zaten.

Yaktım uzun kırmızı

Bir başkası olsa uzatır, düşüncem doğrultusunda inatlaşırdım
Düşüncelerine saygı duyuyorum, kendi doğrularımada
Eylemlerinin ve karşılaştığı davranışların karmaşık yarımı kişi
Diğer yarıyı neler tamlıyor bütüne orası kişiye özel sanırım

Mehmet Efendi kahve yaptım. İkimize de iyi gelir. Sıfır şeker. Sigaranı söndürdüysen de yak tekrar.

Evet, bu kadar.
Çünkü her şeyin özüdür bu kadar.
Kelimeler, bir noktada kendilerini aşmalıdır, yoksa manalarına hapsolurlar.
İnsanın içindeki çığlık, bazen anlatılmak yerine hissedilmelidir.
Ellerinin havada olması, bir çaresizlik değildir kanımca, aksine, bir arayışın simgesidir.
Ve bu arayış, tam da kelimelerin ötesine geçmekle anlam bulur.
Anlatılmayan, sesini duymadığın her şey, yaşanandır aslında.

Tamam immortalis, ellerim havada
Dersen ki, bu kadar mı
Yorumlarım tekrar uzunca

Şiir, açıklanmak için değil, yaşamak için vardır.
Anlamaya çalışırken, şiirin ruhunu sınırlıyorsun. Oysa şiir, sınırlanamaz.
'‘Derdi fazladan bir şiir sanki’' diyorsun. Peki, hangi dert fazladır?
İnsan acıyı taşımadan var olamaz, çünkü acı insanın özüdür. Acıyı anlamak, insanı anlamaktır.
Dua, mermerde yankılanmaz derken, mermerin neyi temsil ettiğini gözden kaçırıyorsun.
Mermer, unutulmuş bir çığlık, duvarlara çarpan bir ses, taşlaşmış bir feryattır.
Dua, kalbe kök salar, cevapsız kalmış her arzu gibi.
Sadece bedenin sevişmesi değil, ruhun da varlığını hissetmesidir.
Sevişmek, ilk akla gelen değildir. İnsan, beş duyu ile mi yaşar yalnızca? İnsan, duygularının, düşüncelerinin, hatıralarının toplamıdır.
Ruhun açlığından söz ediyorsun ama ruhu doyurmanın zorluğunu anlatırken onu dar çerçevelere sıkıştırıyorsun. Şiir, işte bu açlığın ifadesidir.
Anlatılamaz. Çünkü o, kelimelerin sınırlı alanından çok daha derindir.
Şiir, bir pencere değil, bir fırtınadır.
Pencerenin camlarını kapatabilirsin ama rüzgâr her zaman içeriye sızar.
Şiir, kelimelerle değil, sesin yankısıyla ölçülür.

Şüphesiz.