Ah içim yanıyor!
Suskunluğum ne kadar sürer bilemem!
Bazen, insanoğlunun kırgınlığı pek bilinmez!
O an, herkes unutulur!
Ama, bu süreç içinde bir silgi gibi tükendim ben!
Hep yanlışları silmeye çalıştım!
Fakat kaderim öyle yazılmış bilemedim!
Ama görüyorum ki, sözlerin kısa ve gözlerin kırgın!
Gözler var ya gözlerin…
Bana neden dargın?
Ama, sen gittim, hem de umarsızca!
Artık ne sen bu yoldan geri dönebilirsin, bundan sonra!
Ne de ben bundan sonra kalbimi açabilirim sana!
Seni seviyorum diye başlayan!
Fakat diye devam eden o, cümlelerin beni yordu!
Seven, sever!
Ama, öyle fakat ile oyalamak olmaz!
Ben bu sevdaya hevesle başladım!
Fakat sen, kırgınlıkla bitirdin!
Her gülüşün ardında...
Sana, yatan binlerce kırgınlığım var, bunu bil!
Benim rüyam geçti gitti!
Sana, bundan sonra sana iyi rüyalar vefasız!
Sadece benim ömrümden çaldığın zamana üzülüyorum!
Elbet, günün birinde!
Başka bir zaman hataları mutlaka telafi eder!
Fakat sen, benim için, telafisi mümkün olmayan bir hata olarak kalacaksın bende!
Hayatımın mola arası sen oldun!
Bende bıraktığın tek hatıra ise hep gözyaşı!
Oysa, ben senin uğrunda ölüm olsa bile gelirdim!
Seninle her acıya, her olumsuzluğa giderdim!
Fakat, geçte olsa anladım! Sen buna asla değmezmişsin!
Çünkü sen, vefasız ve gereksiz birisin!
Hayatta neyim varsa senin yüzünden kırıldı!
Hayallerim, arzularım yok oldu!
Bir tek kalbim kalmıştı geriye...
Onu da sen kırdın!
Ben de bilirdim en ince laflarla senin kalbini parçalamayı!
Fakat kırılsam da asla kıramıyorum!
Çünki, gönlüm darılmış dilime...
Dilim ise gönlüme! Gönlüm, içindekileri anlatmadığından!
Dilime, dilim anlatılmaz şeyleri hissettiğinden gönlüme…
Eğer beni anlamak istiyorsan!
Tüm gücünü verebilirsin!
Fakat tüm öfkeni kusma!
Sevgimi asla bir daha sana vermem!
Çünkü, senin gibi insanları tanıdıkça sevgimi boşa harcadığımı gördüm!
Dinçer Dayı