Ne zaman son bulacak, kalbinin kış uykusu?
Gel de gönül şehrime, mutlu olayım biraz.
Bedenim iki büklüm, saçlarımsa kar beyaz.
Hislerimi kuşattı birden ölüm korkusu.

Sensiz sol yanım bile bana gurbet sayılır.
Utancımdan sîneme değmiyorum elimi.
Ayrılığın şarkısı esir aldı dilimi.
Sesimin titremesi sanki âfet sayılır.

En tatlı düşlerimden, her gece firar ettim.
Hayatımda bir zerre yer kalmadı neşeye.
Öyle sarhoş misali, sızarak bir köşeye,
Senin için kendimi her an târumar ettim.

Bir ümidin ardından eridi koca zaman.
Hazan rüzgârı gibi dert dolaştı başımda.
Dalımdayken çürüdüm bu gencecik yaşımda.
Aşkından zerre kadar gücüm kalmadı inan.

Anlatmaya yetmez ki kelimeler çilemi.
Her girdabın içinde aldı beni bir telaş.
Ömrümü hasret ile tükettim yavaş yavaş.
Anıları yazarken, hüzün sardı kalemi.

_/’ İbrahim Halil MANTIOĞLU ’\_