Klavuzu yok dertleşmenin.
Şu, yada bu kelimeyi liman bilip,
Onu kendime düşman edinmenin
Ne mümkün...
Bir dili konuşan ,
En serseri dile denk geldim bu sefer.
Belki ondan, ama belkide benden,
Çıkamadım birkaç heceden.
Dilim dilim kelimeler yuttum,
Bir bakışa yorgan edip,
içimde uyuttum sonumu.
Hazırlıklı gelmiş bu kez ecel...
Parıltılı , ihtişamlı, kokular sürünmüş üstelik
Kimi yarım bırakacağı,
Kimi yalnızlığa sunacağı,
Belirsiz değildir elbet...
Ödenemez tabi bedel.
Sen ki Çaresizliğin esiri,
Sen ki yalnızlığın elçisi...
Nereden buldun
Kestin yolunu kim bilir hangi iyiliğin...
Onca dertsiz arasında
Geldi yine çattı birine çengelin
Herkesin yüreğince ,
Yitirilirken tohumu ekmeğin
Git gide tükeniyor insanlık da nitekim.
Sen ki,
Vardan yoka sürükleniş konfetim
Gitmeliyim...
Tanımadığım kimsenin
Haberini vereceği yok
Bu Yalnızlığın garip elçisinin...
Ben ki koklamamışken hala
Ölümün tek nefeslik kokusunu.
Hala öndeyken hayat musabakasında
Gitmeliyim...
Bu Son kavgam olsada...
Dönmek mümkün olmasada...