Yorgun ve kırgındı akşamlar
Neden gülemiyordu ümidimi bağladığım
Sonbaharlar
Uzaklarda canımın yandığı bir oda var
Atamıyorum
Düşüncelerimden gam ve kederi
Oysa ne çok akşamlar
Koşmuştuk seninle, o incir ağaçları dolu bahçede
Bahçede Yıldırım bakışlı yeşiller gülerdi
Yeşil gözlerinde bana - JÜLYA - deyişin saklı
Silemiyorum gözyaşlarımdan damlayan anıları

Sen kadar hasta şu an gözlerim
Sen kadar kıyılıyor tenim satırlarla
Kalbime bastırıyorum ellerimi
Susturmak için acılarını... susamıyor !
Kanıyor, kanıyor sen elveda derken
Yavaş yavaş, can acılarında giderken !
Tutsan ellerimi yine
O üşümüş ellerinin çaresizliğini
Anlıyorum da ; ben de, çaresizliğimin yaşlarını
Saklıyordum senden
Sonra uzaklaşınca ; o, hangi yolculuğu beklediğin
Odandan
Gözyaşlarımı sana bırakıp gidiyordum
Sana hissettirmeden

Artık geri dönüşü var mı ? ’ elveda ’ demenin bilmem
Belki bir mucize diye
Yalvardım, yalvardım Allah’ıma !
İçimdeki her şey kırık - dökük
Sonbahara sığındı artık baharlar
Şarkımız sığınıverdi hüzzama
Mevsimler solgun, uyur karlar altında

Sağanaklar başladı gözlerimde
Eylül sarısı mı desem
Solan yapraklarım
Senden bana kalan ; bir kaç resim
Bir de çocukluğumuzun
Seslenen şen çığlıkları
O güzel günlerin son anıları

Günay Koçak

5. 2. 2025