oralarda insanlık öyle bir yaşanıyordu ki anlatamam azize.
o çaresizlikleri ifade dahi edemem.
yaşananları söylemeye bile utanırım.
rezilliklerin orta yerinde mahkum edilirken insanlık.
utanmadan izlediler tüm yaşananları.
hiç umursamadılar bile.
kirli düşüncelerinden zerrece utanmıyorlardı.
çoktan unutmuşlardı ölümü
arınmanın imkansızlaştığı o anlarda bile.
yine manevi söylemlere başlamışlar azize
iki yüzlülükleri, ahlaksızca ifşa edilirken bile hayasızlar dı.
aldatılmıştı insanlar.
yakılmıştı o yalanları yılanların.
söylenenlerin açtığı o yaralar hala duruyordu.
kapanmamıştı hesabı, kapanmaz da.
mahşere bırakılan alacaklara eklenmişti oda.
haramın helal olduğu zamanlarda değil hesabımız.
tartının doğru olduğu zamanlarda dır azize
birileri ahlaksızlığın göbeğinde otururken.
dirileri bile ölüydü bunların.
kötü olan zaman değildi insandı azize
insanın kendisiydi.
onun için buralar bilinmezliklerle dolu.
ayaklarımızın altında yeryüzü, üstümüzde ise gökyüzü vardı.
gözyaşlarımız ölüme eşlik ederken toprağa düşüyordu.
hayat varlığını böyle sürdürüyordu.
günah keçisi her yerde aynıydı
hiç değişmiyordu.
hep çocuklar seçiliyordu.
çocuklar azize
okunurken selası birinin daha
söylesene biz hangi inancın gölgesindeyiz ki
hangi iman harcında kardılar bizi
sahi biz nasıl öldük azize.
nasıl, niye
kimler için azize...
kim...
*
Mehmet Demir
19125