Sessizliğin çöktüğü sokaklarda,
Yalnızlığımla baş başa kaldım.
Kalbimde fırtınalar koparken,
Kimsenin bir şey diyeceği yoktu.
Gözlerimde yaşlar birikirken,
Duygularımı içime atarken.
Kırık bir oyuncak gibiyken,
Kimsenin beni tamire niyeti yoktu.
Karanlık bir odada,
Düşüncelerimle boğuştuğumda.
Herkes kendi
dünyasında,
Kimsenin bir şey diyeceği yoktu.
Feryatlarım duyulmuyordu sanki,
Sesim bir çölde yankılanıyor gibi.
Umudum tükenmek üzere mi?
Kimsenin bana uzanacak eli yoktu.
Yüzüme
gülümsesen de,
Gözlerin b
aşka yerlerde.
Kalbimde kopan fırtınaları bilmeselerde,
Kimsenin dinleyecek vakti yoktu.
Kelimeler boğazımda düğümleniyor,
Anlatamıyorum içim kan ağlıyor.
Çaresizlik beni sarmalamış bırakmıyor,
Kimsenin bir şey diyeceği yoktu.