Seni senle bırakıp bu şehri terkederek
Sana olan zaafımı vallahi yıkacağım
İçerim acısa da gözlerimi kırpmadan
Bende senden ne varsa çıkartıp yakacağım

Esamen olmayacak konup göçtüğüm ilde
Benzerini istemem çevremde açan gülde
Yumruklarım sıkılı başım dik bütün halde
Kalabalık gönlünden kendimle çıkacağım

Bulutlar yükselince sular çekilir yerden
Tövbeyle arınılır kalpleri saran kirden
Kartalların uçtuğu dumanlı tepelerden
Rüzgarlara karışan külüne bakacağım

Hatrım kalmasın diye ara da bir yoklayıp
Varlığımı kararttın eşten dosttan saklayıp
Yosun tutan taşları yar diye kucaklayıp
Sessiz bir nehir gibi uzağa akacağım

Aşkın dili bir diyor kutsal kitap Kuran da
Her şey açık olacak o mahşeri divanda
Yeminim yemin olsun adın andığım anda
Namludaki kurşunu kendime sıkacağım... Bilal Karaman (Bilâl-i)